De afgelopen twee weken voelden als een wervelwind. Zo’n periode waarin het leven je even stevig bij de schouders pakt en zegt: “Kijk, dit is het.” En eerlijk? Ik wist niet goed waar te beginnen.  Te veel emoties, naar Nederland, familie, troost, ziek zijn, in Italië waar van alles gebeurt. Al met al een rollercoaster. 

Soms gebeuren er van die kleine wonderen die je eraan herinneren dat God in álles betrokken is — zelfs in verhuisdozen! Van verloren kentekenpapieren tot een onvergetelijke verjaardagsweek met mijn dochters en kleinkinderen: deze periode zat vol liefde, humor en dankbaarheid. 

Een onverwachte verrassing in Polignano, een verloren kenteken, tegelwerk in volle zon en zelfs een spoedcursus Italiaanse bureaucratie — het was weer een week vol wendingen. Tussen de kleine stressmomenten door, ontvouwen zich telkens weer die warme, dankbare momenten die het leven in Puglia zo bijzonder maken.

Van 16/9 t/m 23/9  was ronduit een drama… en daar laat ik het bij. Even ter verduidelijking, de huizenjacht was overigens niet voor ons. Enige leuke bijkomstigheid was dat we op plekken kwamen, waar we nog nooit waren geweest. Ennn.....  dat we tussendoor nog een leuke dag hadden met H&B in Lecce. 

7/9 Zaterdag had Donato, de boer nog geappt of hij zondagmiddag kon komen ploegen. Graag natuurlijk, want het onkruid stond alweer een meter hoog. Dit keer wilde ik dat het wat gladder geploegd zou worden en niet te grof, zodat je niet tot je enkels in de aarde wegzakt.

27/8Met een dampende mok thee onder de pergola zag ik twee mannen onze weg oplopen. Bleek Antonio te zijn – buurman van de andere hoek (de oude Antonio woont op de andere hoek, lekker verwarrend) – samen met een geometra van de gemeente. Ze waren op inspectie: misschien kon er een waterleiding worden aangelegd. Afwachten dus weer. 

Sommige weken voelen als een Netflix-serie: een beetje drama, een hoop komedie, onverwachte plotwendingen en een vleugje romantiek. Nou, deze week was er zo één. 😄

De dagen vliegen voorbij. Soms kijk ik naar Robert en zeg: *“Kun je het geloven dat we hier écht wonen?”* En toch… elke dag voelt nog steeds een beetje als vakantie. Maar één ding hebben we inmiddels geleerd: in Italië betekent één afspraak dat je de hele dag kwijt bent. Echt waar, plan niks ernaast. Je kunt het net zo goed vergeten.

Voordat we naar Italië vertrokken had ik het al gezegd: als we er eenmaal wonen, laat ik mijn haar grijs worden en gaat er een schaar in. Punt. En dat heb ik gedaan. Geen gedoe meer met verven, geen gedwongen kleurtjes — gewoon mezelf. En wat blijkt? Alleen maar complimenten! 🥰

Het is zover: sinds maandag zijn Robert en ik officieel residenti (inwoners) van Martina Franca. Ja hoor, het staat op papier! 🥳 Al moeten we nog één horde nemen: la vigilanza. Een ambtenaar komt onaangekondigd controleren of we écht hier wonen. Klinkt spannend, maar ach… zolang hij niet aanbelt tijdens mijn ´rust´momentje :-) komt het vast goed. En we moeten nog een soort identiteitskaart aanvragen bij de gemeente.  Dus morgen wéééér naar de Comune (Gemeente!!!) 

Na de lichtpuntjes van vorige week dacht ik: “Nou, als het allemaal zo lekker loopt, dan moet het nu ook wel even tegenzitten.” En jawel hoor. Leven in Italië is prachtig, maar de bureaucratie is nog altijd een kunstvorm op zich.

In een week waarin bureaucratie en onbekend terrein ons soms lieten duizelen, gebeurde er ook iets anders. Iets dat niet op papier te vatten is. Lichtpuntjes. En niet eentje, maar een hele fontein vol.