De afgelopen twee weken voelden als een wervelwind.
Zo’n periode waarin het leven je even stevig bij de schouders pakt en zegt: “Kijk, dit is het.”
En eerlijk? Ik wist niet goed waar te beginnen. Te veel emoties, naar Nederland, familie, troost, ziek zijn, in Italië waar van alles gebeurt. Al met al een rollercoaster.
Afscheid van mijn broer Paul
Mijn lieve oudste broer Paul is op 5 november op 82-jarige leeftijd overleden. De laatste drie jaar woonde hij al in een verzorgingstehuis vanwege zijn dementie. Het doet pijn, maar er is ook rust. Paul, de muzikant, de voetballer. Hij was fan van Santana en Massada. Muziek was alles voor hem. Toen hij zo'n 20 jaar geleden een herseninfarct kreeg, bad hij : Heer, U mag alles van me afnemen, als ik nog maar gitaar kan blijven spelen. En dat kon hij tot op het laatste moment nog.
En nu mag hij gitaar spelen op een plek, waar geen pijn of dementie meer is.
Het meest bijzondere vond ik het moment waarop ik zijn ketting kreeg —
ooit van onze moeder geweest. Een klein stukje familiegeschiedenis dat nu bij mij rust. Zo kostbaar.
De allerlaatste keer in juni, voordat we emigreerden, heb ik Paul nog in leven gezien.
Reis naar Nederland – familie, herinneringen, warmte
Voor de uitvaart reisde ik voor een week naar Nederland. Ik sliep bij mijn broer Ben en schoonzus Olga. en daarna ook bij mijn kinderen, en het voelde als thuiskomen in alle chaos. Ik heb weer mogen knuffelen met de kleinkinderen en wat andere familieleden ontmoet. Ja bij een begrafenis en bruiloften, kom je elkaar weer tegen. Zoveel herinneringen, zoveel herkenning. Wat natuurlijk ook wel weer leuk is.
Twee kerkdiensten – mijn hart opgeladen
Samen met Ben ging ik naar twee kerkdiensten. Wat heb ik dat gemist. Daar staan, zingen, aanbidden met medechristenen. Ik voelde me écht opgeladen. Alsof er weer frisse lucht door mijn ziel waaide.
Genoten van onderwijs van Helen Trowbridge uit Arizona. Na afloop gezamenlijk gegeten en afgesproken dat, wie weet, we elkaar weer gaan zien in USA of Puglia. :-)
Terug in Martina Franca – in Italië draait alles door
Thuis ging alles natuurlijk gewoon verder. Andrea, onze zwembad-man, kwam samen met de elektricien en de aannemer om de plannen te bespreken. En jawel, de grond is uitgegraven! De eerste stap naar ons zwembad is gezet. In de tussentijd heeft Robert weer een rotstuintje met nieuwe plantjes in elkaar geflanst.
En wordt hij weer verwend door buurvrouw Maria met verse kaki's uit eigen boomgaard.
Na bijna vijf maanden eindelijk… het Italiaanse kenteken!
Na eindeloos gedoe en bijna vijf maanden verder kwam daar ineens het moment: onze auto heeft een
Italiaans kenteken, yessss!
Als je hier woont, weet je: dat is bijna een mirakel.
Je zou denken dat alle gezellige en leuke evenementen alleen plaatsvinden in de toeristenseizoen. Maar niets is minder waar. Bijna elk weekend is er wel iets te beleven: van wijnfeesten tot het feest van de de olijf of van de kaki (ik noem maar even wat). Maar dat betekent dat het altijd wel ergens gezellig is met kraampjes eten, muziek en proeverijen. En vanaf deze week, veranderen de dorpjes in heuze Kerststadjes, het ene dorp nog uitbundiger versierd dan de ander. Alsof ze niet onder willen doen. Locorotondo is dan tot nu toe, het allermooist, vind ik
Het leuke in dit alles is, dat mijn vriendin/oud collega, Monique, a.s. zondag een paar dagen komt logeren en 5 december Saphira, Nick en Caressa. Dus ik heb weer wat om naar uit te kijken. Heerlijk struinen door de kerstverlichte straatjes. Wordt vervolgd!
Mexico festival in Martina Franca
Plantenmarkt in Ostuni
Wijnfestival in Noci
Minder leuk: de griep
Uit Nederland nam ik helaas niet alleen leverworst en kaas voor Robert mee, maar ook de griep. Mijn astma werkte niet mee, en alles bij elkaar voelde ik me belabberd. Misschien door vermoeidheid, emoties, weinig slaap… alles bij elkaar
opgeteld. En nu heb ik Robert ook nog eens aangestoken, oeps.
Lieve buren – Pugliese warmte
De hartelijkheid van de mensen hier blijft me raken. Buurvrouw Antonietta kwam langs met een verlaat verjaardagscadeau. En buurvrouw Maria bracht weer zelfgemaakte focaccia en choco-walnootbonbons. Daar knapt een mens van op.
Dankbaarheid
In alle drukte, tranen, emoties en kleine lichtpuntjes voel ik vooral dankbaarheid. Voor Robert. Voor mijn kinderen en kleinkinderen. Voor mijn familie en de lieve mensen om ons heen. Voor ons huis in Puglia. Voor de vrijheid die we hebben. Maar het meest nog: voor God, die nooit weggaat. Die erbij is in de vreugde, maar net zo goed in de broosheid. Die troost geeft, precies op het moment dat je het nodig hebt.
QUOTE:
“In elke traan zit een glinstering van Gods troost.”
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Esther, wat een bewogen emotionele weken moet dit voor je/ jullie geweest zijn.. veel sterkte en beterschap voor jullie!
Lieve Esther en Robert
Heel veel sterkte in deze lastige periode. En ja dit is echt waar “In elke traan zit een glinstering van Gods troost.”
Maar als je de storm om je heen moe bent mag je je ook realiseren dat de storm ook moe wordt. houd vol, Hij laat niet los.
Fijn dat je uit al die mooie dingen troost kan halen ! En dat alle herinneringen aan jou broer ook een troost mag zijn!
Hopelijk knappen jullie snel op en op naar mooie feestdagen veel liefs Bob en Toos Hermans 😘