Een onverwachte verrassing in Polignano, een verloren kenteken, tegelwerk in volle zon en zelfs een spoedcursus Italiaanse bureaucratie — het was weer een week vol wendingen. Tussen de kleine stressmomenten door, ontvouwen zich telkens weer die warme, dankbare momenten die het leven in Puglia zo bijzonder maken.
5 oktober trokken we er weer eens op uit — richting Polignano a Mare — met een geheime missie: Monique verrassen!
John, Robert en ik hadden het samen bekokstoofd, want ach, ze waren nog in het land en hoe leuk is het om ze op hun laatste dag nog even te zien? Nou, missie geslaagd hoor — ze vond het enig!
Ik had bij Parla Piano in Mola di Bari gereserveerd voor de lunch. Superleuk tentje, heerlijk eten, fijne sfeer — kortom, een voltreffer. Maar midden in het eten kreeg John ineens een berichtje: hun vlucht was gecanceld. Jeetje, wat een pech! Gelukkig bleef hij koel en dook meteen in de alternatieven. De eerstvolgende vlucht? Pas de volgende dag om 18.00 uur.
Geen probleem, riepen wij meteen. “Lever die huurauto maar in en blijf nog een nachtje bij Villa Senang.” Nou, dat lieten ze zich geen twee keer zeggen. En eerlijk is eerlijk: wij vonden het hartstikke gezellig.
Onderweg naar huis nog even genieten van het uitzicht bij Selva di Fasano.
Tegels, tools en... tropenweer
De volgende ochtend om 7.30 uur stonden Pietro (onze aannemer) en zijn maat Maurizio alweer op de stoep. Het dakje van de logeerkamer moest verder afgewerkt worden. De zon scheen de hele week, dus wij zorgden voor een drankje/koffie en hielden toezicht.
John en Monique gingen nog even op pad naar Alberobello en Martina Franca, en ’s middags zwaaiden we ze uit op het vliegveld van Brindisi. Wij reden daarna door naar Mesagne, want er moest nog een extra box komen voor de pelletkorrels. Uiteindelijk kwamen we uit bij de centro commerciale, waar we — hoe kan het ook anders — met een was/droogcombinatie, afzuigkap én magnetron naar buiten liepen. Jawel, weer een flinke investering, maar hé... met dat wispelturige weer droogt de was ook niet vanzelf.
En onderweg naar huis zagen we in Villa Castelli een klein restaurantje waar de geur van de bbq ons letterlijk naar binnen trok. Bleek het een slagerij met buiten-bbq te zijn. Robert hoefde niet eens te overleggen — “We schuiven aan.” Heerlijk gegeten weer.
Italiaanse bureaucratie op z’n best
Tussen al dat gezellige door ook wat minder leuk nieuws: deel 1 en 2 van ons kentekenbewijs kwijt! Auto, huis, tassen — alles overhoop. RDW gebeld, maar nee hoor, wij mogen dat niet zelf aanvragen. Dus op naar de agenzia met een keurige mail (Engels én Italiaans) om contact op te nemen met de RDW.
Zij adviseerden eerst even bij het politiebureau langs te gaan, afdeling gevonden voorwerpen. Dus daar gingen we, met knikkende knieën, bang dat ze zouden zeggen dat we al vier maanden ‘illegaal’ reden. Gelukkig niet! Ze waren juist súpervriendelijk. We werden begeleid naar een kantoortje, kregen uitleg, en de politie stelde zelfs een officieel document op waarmee we de procedure voor de Italiaanse kentekenplaten kunnen starten.
Wat een opluchting! En grappig detail: in Italië blijft je kenteken bij jou, zelfs als je van auto wisselt. Handig toch?
Villa Senang in actie
Ondertussen kwam Simone, de houtboer, eindelijk de deurtjes voor de badkamer beneden installeren. Mooi geworden hoor. Francesco bracht de laatste buitenlamp — die Robert uiteraard meteen ergens “strategisch” in de tuin wilde plaatsen 😄.
En toen kwam er nog meer goed nieuws: Andrea van Fastpool belde of we even wilden komen kijken naar de voortgang van het zwembad. In San Vito dei Normanni zagen we dat hij al zó ver was, dat hij de levering waarschijnlijk al in februari verwacht. “Ik spring er niet direct in hoor,” zei ik. Robert natuurlijk wel — nou, dat wil ik zien! 😂
Thuisgekomen zagen we dat Pietro zijn werk had afgerond. Er werd getegeld, gevoegd en gezweet — maar het resultaat mag er wezen. Nog wat aankleden met een mooi hek en wat plantenbakken, dan is het klaar. En wat bleek? Zijn maat Maurizio is óók kok in een masseria. Ik had ze eerder wat indofood meegegeven — daging rica-rica en sayur lodeh — en ze hadden gesmuld.
Maurizio vroeg zelfs of ik volgend jaar tijdens een event voor 20 à 25 man wil helpen koken met een Indonesisch thema. OMG! Ik had me nog zo voorgenomen geen catering meer te doen… maar eerlijk? Het kriebelt wel hoor. 😏
Onderweg van San Vito dei Normanni zijn we nog naar Torre Santa Sabina geweest om even bij de zee te kijken. Die was onstuimig, witte schuimkoppen, was gewoon eng. Zo apart en toch scheen de zon, het was gewoon warm. Wel heel gaaf om te zien!
Mediaworld – de soap
En dan… de nachtmerrie van de afzuigkap. Dario van Mediaworld bleef het balletje maar bij ons leggen. Ik was er klaar mee en stuurde een pittig bericht: binnen 48 uur geld terug, anders klacht bij het EU Consumer Centre.
En ja hoor — binnen 48 uur stond het geld op onze rekening. Eindelijk! 💪
Kleine zegeningen
De rest van de week verliep rustig. Geen gekke dingen, en voor onze doen: weinig uit eten. De druiven onder de pergola groeien als kool. Ik gaf een bak aan buurvrouw Maria, en zij kwam terug met kaki’s. Antonietta (buurvrouw met de B&B) kreeg onze oude wasmachine én een tas druiven.
Angelo, de smid, kwam langs met walnoten, huisgemaakte bubbels én granaatappels. Wat een rijkdom — letterlijk en figuurlijk. Hem ook weer een volle tas met druiven meegegeven! Ondertussen vroegen we hem meteen om een offerte voor louvredeurtjes bij de ramen. Wordt vervolgd!
We hebben zoveel druiven dat ik een poging heb gedaan om druiven marmelade te maken. Denk dat het wel is gelukt. Ik heb 2 versies, met kaneel en de donkere druiven met port. Lekker bij een kaasplankje, hihi.
Vandaag, 13 okt hebben we iets grappigs meegemaakt, althans dat vonden wij. Wij zijn naar Vivaio Pinto, het tuincentrum in Locorotondo geweest, om plantenbakken en struiken te kopen voor op het dakterras. We wilden natuurlijk wel wintervaste en groenblijvende planten. ´Maar natuurlijk kan dat, kom maar even mee´ zei de medewerker. We werden in een golfkarretje geplaatst en reden het terrein over om naar de desbetreffende planten te kijken. Dit hadden we nog nooit meegemaakt, zo leuk. :-) We zijn geslaagd, 3 mooie witte bakken en voor elke bak 3 vaste planten.
Van geannuleerde vluchten tot verloren papieren, van tegelwerk tot druivenoogst — Italië blijft een avontuur vol verrassingen. En telkens als ik denk: nu zal het wel even rustig blijven, gebeurt er weer iets wat ons doet glimlachen (of zuchten 😉).
Maar ach... dat is precies wat dit leven hier zo mooi maakt.
Elke dag is anders — en elke dag is een verhaal waard.
QUOTE: ✨ “God’s hand is in every detail — even in the delays, detours and surprises.”
Reactie plaatsen
Reacties
Geweldig weer om te lezen!
Krijg de neiging om ook te verhuizen, je maakt nog al eens wat mee …
Zo leuk van jullie mooie leven op de hoogte te blijven wat genieten jullie heerlijk lieve groetjes
Wat een gezelligheid. Leuke verhalen Esther die je met ons wilt delen. Grtjs Sanda
En een verrassing was het❣️❣️ Zeer genoten in Villa Senang! En lucky us mét een extra nacht! ❤️