In een week waarin bureaucratie en onbekend terrein ons soms lieten duizelen, gebeurde er ook iets anders. Iets dat niet op papier te vatten is. Lichtpuntjes. En niet eentje, maar een hele fontein vol.
De eerste zondag in Puglia was daarin het begin. Al een tijdje volg ik op YouTube een kerk in Puglia. Het bleek dat de voorganger een vriend is van een Doorbrekers stel uit Goes te zijn. Hij had samen met hun zoon de muziekopleiding van Hillsong church in Australië gevolgd. (dit is geen toeval!) Die zondag bezochten wij dus de dienst bij Chiesa Pienovangelo in Modugno. We stapten naar binnen en voelden het meteen: dit klopt. De sfeer, de warmte, de muziek — het raakte ons diep. De worshipband vulde de ruimte met lofprijs alsof we bij Doorbrekers waren, onze kerk in Nederland. En toen kwam de preek… over Romeinen 8:38 – mijn lievelingstekst.
"Want ik ben ervan overtuigd dat niets ons kan scheiden van de liefde van God..."
Echt waar — wat zijn de kansen? Een Italiaanse voorganger die deels Nederlands spreekt, een boodschap recht in ons hart, en dat allemaal op een plek waar we niemand kenden. Dit was geen toeval. Dit was een goddelijke knipoog.
Maar er was meer deze week. Zoveel meer.
Uitdaging: alle dozen weer uitpakken
Goed gedaan, toppers!!
By the way, onze extra Italiaanse telefoonnummers. Nodig voor diverse instanties.
De zonnepanelen zijn geplaatst. Binnen een paar uur lag alles erop, alsof ze al jaren op ons dak thuishoorden.
We hadden even geen water — en met deze hitte voel je dat meteen. Eén telefoontje naar de loodgieter, en hij stond gelijk voor de deur. Dat is hier in Zuid-Italië echt geen vanzelfsprekendheid. Maar ook dat ging als een zegen. Een grappig detail: De man was zo behulpzaam en dook zelfs de waterput in om te kijken wat de oorzaak was. Uiteraard heeft Robert hem "geassisteerd" :- ) en z'n benen vastgehouden, zodat de man niet het water in zou kukelen.
En dan... het grote moment: onze spullen uit Nederland zijn gearriveerd! Met liefde en zorg gebracht door Marcel en zijn collega van De Vrachtpatser uit Breda. Wat een toppers. Ze reden in 35 graden, 2000 kilometer zonder airco (!), en toch kwamen ze vrolijk aan. Twee nachten verbleven ze bij ons. Als dank namen we ze mee uit eten, bezochten samen een stadje, én doken nog het strand in voor een verfrissende duik. Echte verbinding ontstaat in die kleine, gedeelde momenten.
Ook kregen we bezoek van mijn voormalige manager/collega van de gemeente waar ik werkte en zijn vrouw. Wat een warm weerzien. We gaven een rondleiding door ons huis, lachten om herinneringen en genoten van een heerlijke lunch samen in Locorotondo, ons favoriete witte stadje.
Met Leon en Tonny
Maar het allermooiste lichtpuntje van deze week? Onze oudste dochter Saphira is gekomen met haar vriend Nick. Ze blijven negen dagen. Negen dagen waarin het huis nóg voller is van leven, liefde en gelach. We zijn uit eten geweest, hebben samen het feest van San Martino meegemaakt in Martina Franca. De hele stad was een sprookje: lichtjes, versieringen, muziek, een processie, en zoveel mensen op straat. Alsof het feest ook een beetje voor ons was — als welkom. ;-)
Waar ik ook altijd naar uitkijk, zijn de videocalls met mijn andere kinderen, zus en broer. Alsof ik helemaal niet 2000 km verderop woon.
En zo merk ik steeds meer: God laat zich zien in de details. In een werkende kraan, een zonnestraal op het dak, een arm om je heen, een onverwachte ontmoeting, een glas wijn met geliefden, de stemmen van mijn dierbaren. Dit is Zijn handschrift. En ik blijf me verwonderen.
“Every good and perfect gift is from above, coming down from the Father of lights.”
– James 1:17 ✨
Reactie plaatsen
Reacties