Wennen aan het idee
We zijn nu wel thuis, maar toch hebben we steeds het gevoel dat we over een paar weken naar Nederland terug gaan. Maar ja, naar wat? We hebben geen huis meer. Dit is ons thuis! Villa Senang in Martina Franca-Puglia-Italie.
Ben benieuwd hoelang het duurt voordat we aan het idee gewend zijn. Vooralsnog doe ik net of ik vakantie heb. Lekker uit eten, beetje relaxen, genieten en tussendoor een wasje draaien, boodschappen, doen. Maar first thing first en dat is God danken dat Hij ons veilig naar ons thuis heeft gebracht en dat Zijn zegen rust op ons huis en voor iedereen die ons huis betreedt, ze Gods liefde mogen ervaren.
We hadden natuurlijk niets in huis, alleen flessen water. Dus hebben we nadat we de auto hebben uitgepakt en alles op z'n plaats gelegd, naar de supermarkt gereden in Alberobello voor de nodige boodschapjes. Omdat we totaal geen zin hadden om de eerste avond te koken, zijn we maar uit eten gegaan. :-)
Moe maar voldaan hebben we de eerste nacht in Villa Senang doorgebracht.
Donderdag, 26 juni 2025
In Nederland hadden we al heel veel informatie opgezocht, welke documenten je nodig hebt als je wilt emigreren en om je in te schrijven bij een gemeente van je woonplaats. Daar komt dus echt heel veel bij kijken.
Ons eerste avondje thuis en maar eerst vieren met een lekker etentje (alweer, hahaha) in een nieuw restaurant in Alberobello, Puglianova.
De droom – en de werkelijkheid
"We dachten: zodra we aankomen, gaan we lekker settelen. Maar Italië had andere plannen..."
We wisten dat het gemeentehuis om 9 uur open zou zijn, dus we gingen vol goede moed, gewapend met onze map met documenten richting het gemeentehuis. Daar aangekomen hadden we ons gemeld bij Ufficio Anagrafe (burgerzaken). Echter helaas zei de dame dat we een afspraak moesten maken, we kregen wel een formuliertje om alvast onze gegevens in te vullen, met het verzoek dit naar de afspraak mee te nemen. Had ik kunnen weten, duhhh.... heb zelf bij een gemeente gewerkt. Je kan ook wel eens zomaar binnenlopen zonder afspraak, maar dat is alleen tijdens bepaalde dagen en in dit geval op dinsdag. Dus maar een afspraak gemaakt en de volgende dag om 11 uur konden we terecht.
We konden plaats nemen achter het schermpje, (er was maar één stoel, Robert bleef staan). De ambtenaar bekeek de documenten met gefronste wenkbrauwen. Ik hield m´n hart vast!
Huisnummer? Eerst een aanvraagformulier...
Ons huis bestaat. Je kunt het zien, aanraken, erin slapen. Maar officieel? Bestaat het nog niet. We hebben wel een straatnaam maar geen Numero Civico (huisnummer) hierdoor kunnen we geen officiële post ontvangen en dit heeft dus weer een domino-effect op alles wat volgt.
Ziektekostenverzekering: gezond zijn is niet genoeg
We hadden gehoopt dat het makkelijker zou zijn. Maar zelfs gezond zijn moet je bewijzen. Want nu krijg je dus het kip en ei verhaal.
– Geen toegang tot ASL (zorgverzekering) zonder inschrijving
– Geen inschrijving zonder residenza (inwonersschap)
– Geen residenza zonder huisnummer. Hoe dan??
Want als we maar door de procedure komen van het toekennen van een huisnummer, kunnen we ons inschrijven bij de ASL en krijgen we een tessera sanitaria (soort ziekenfonds pasje) en kunnen we eindelijk onze Nederlandse auto met export kenteken overschrijven naar een Italiaanse kenteken. Het is allemaal één grote Italiaanse puzzel is. We zijn zelfs naar Taranto gegaan, het hoofdkantoor voor het export gebeuren. Helaas, deur zat dicht. Bel je aan, wordt er niet open gedaan. Dan maar telefonisch contact opnemen, nemen ze niet op. Thuis maar een email sturen (naar 3 verschillende emailadressen), geen reactie. Grrrr.... hoe frustrerend. Uit wanhoop maar een bevriende kennis gebeld en om advies gevraagd. Samen met zijn vrouw runnen ze een B&B en heeft in de loop der tijd connecties opgedaan in het gemeentehuis en kan ons hopelijk een stapje verder helpen. Want eerlijk gezegd, word ik er een beetje hopeloos van. Robert is en blijft altijd rustig (gelukkig maar).
Wachten...Wachten
....en nog eens wachten !!
Zo blij met m´n digitale vriendin ;-)
La dolce burocrazia – met een vleugje humor
"Je leert geduld. Je leert glimlachen terwijl je het vierde formulier voor dezelfde aanvraag invult." Maar eigenlijk kan ik wel janken. Moet zeggen dat ik best snel emotioneel was. Bij het minste geringste moest ik huilen (in het begin), zeker omdat het zo'n rollercoaster is geweest. Het is achteraf eigenlijk best wel snel gegaan allemaal. De beslissing, het afscheid, het inpakken, het achterlaten van alles en iedereen, de reis hier naar toe. We zijn nu inmiddels bijna 2 weken verder en nu pas probeer ik het maar met een korreltje zout te nemen. Als het niet vandaag kan, dan maar morgen. Piano piano.... rustig aan!! Het is ook veel te warm om je druk te maken. Tot nu toe, elke dag 35 grd.
Vertrouwen boven frustratie
"We zijn niet alleen naar Italië gekomen. God is met ons – zelfs in de wachtrij."
PSALM 37:5 - Commit your way to the Lord; trust in Him and He will do this.
Reactie plaatsen
Reacties