Na de lichtpuntjes van vorige week dacht ik: “Nou, als het allemaal zo lekker loopt, dan moet het nu ook wel even tegenzitten.” En jawel hoor. Leven in Italië is prachtig, maar de bureaucratie is nog altijd een kunstvorm op zich.
In de wachtkamer van het gemeentehuis. Wij hadden nummer C006 en hadden wel 2 uur zitten wachten. Pffff, Niet te doen!
Maar goed we blijven lachen. Vorige week vrijdag hadden we hoogstpersoonlijk de betrokken ambtenaar gesproken en gevraagd of onze zaak met spoed behandeld kon worden. Ik legde in mijn steenkolen Italiaans uit over het ´kip en het ei´. Hahaha. Zie vorige blog.
En warempel, gisteren toen we even niet thuis waren, kwamen twee ambtenaren om te checken of we hier inderdaad wonen. Dat is de procedure hier in Italie, ze komen toch even controleren of we inderdaad woonachtig zijn in dit pand. Helaas waren we dus niet thuis. Maar onze lieve buurman Antonio van 85 jaar, kwam eind van de middag even langs om het goede nieuws te vertellen, dat we een huisnummer toegekend hebben hebben gekregen, te weten: 227B Yeeeej!
En nu weer naar het gemeentehuis om ons eindelijk in te laten schrijven als residenza (inwoners) van Martina Franca. Wordt vervolgd!!
De mannen pakken alles uit en zetten de tuinset netjes in elkaar. Beeeeterrr :-)
In de tussentijd hadden we ook een nieuwe tuinset gekocht. Dan hebben we die maar vast binnen. Hihi.
Te veel dozen, te weinig plek, oeps :-o
Afgelopen week hebben we al heel veel dozen uitgepakt. Extra kasten gekocht bij Ikea. In Bergen op Zoom hadden we een bijkeuken en die hebben we nu niet. Dus dan maar extra kasten kopen. We hebben immers kamers genoeg. Maar ja, waar begin je mee.
Ruben (zoonlief) adviseerde via whatsapp: Ma, kamer per kamer of kast per kast. En ik moet zeggen, het ging super. En toch denken we dat we kastruimte te kort komen. Robert heeft geloof ik 3 kratten met drank mee en ik heb al m'n cateringspullen meegenomen. Want, je weet maar nooit. hihi.
Dus toch maar weer op zoek naar nog een grotere kast en nog een vitrinekast in de woonkamer, immers ik wil wel de foto's van al mijn kinderen en kleinkinderen kunnen zien. Ben niet voor niets een troste oma :-)
Tegelijkertijd zijn we ook gewoon aan het leven. Dat betekent: barbecueën, uit eten, een gelato eten en vooral genieten van Saphira en Nick. Wat zijn we blij dat ze er zijn en wat hebben ze ons fijn geholpen. Ze hebben echt zo hard gewerkt in de tuin, wat voor ons ontzettend veel scheelt. Nu kunnen we ons focussen op de andere zaken, die ook nog gedaan moeten worden.
En natuurlijk moest ik weer een traantje wegpinken toen ik ze uitzwaaide.
Tropisch warm en een leuke verrassing.
Het is hier nog steeds elke dag zo'n 32 graden, bloedheet nog. Maar ik heb het idee dat we beginnen te wennen aan de hitte. Sowieso nemen we altijd een flesje water mee onderweg. Vandaag zijn we op pad gegaan voor tuinstoeltjes, want die blauwe metalen dingen beginnen te bladderen en zijn niet mooi meer. We reden langs een meubelwinkeltje in Martina Franca en ik zag buiten van die kunststofstoeltjes staan. We zijn dat zaakje binnengelopen en werden vriendelijk ontvangen door een meneer. Het grappige was, hij bleef maar kletsen en met name over eten. Hoe hij van alles bereidde, hij vertelde het zo smakelijk, dat we bijna stonden te kwijlen.
We hebben de stoeltjes besteld, toen Robert een mega grote kast zag, die groot genoeg zou zijn voor onze spulletjes. We beloofden de beste man om eerst thuis de muren op te meten en dat we eind van de middag terug zouden komen. Zo gezegd, zo gedaan. Robert zei bij voorbaat al: Ik blijf wel in de auto wachten, anders blijft ie weer de hele tijd kletsen! Maar ik zei: Echt niet, ga maar gezellig mee! En inderdaad, maar het mooie van alles was dat voordat we weg wilden, hij ons riep naar het keukentje en ons een zak met 'kreukels' (soort schelpdiertje) en een grote fles ingemaakte olijven (huisgemaakt) meegaf. Hoe dan? Welke eigenaar van een meubelwinkel geeft zoiets aan een klant. Echt zo lief en ongelooflijk bijzonder. A.s. dinsdag worden de meubels bezorgd en dan geef ik hem wel een zakje stroopwafels, die had ik nog liggen.
Thuisgekomen, klopt buurvrouw Maria op de deur en heeft een Zuchini schotel (courgette) in haar handen. Nog lekker warm en echt superlekker!! Hoe lief weer.
Het is dus een mix van dankbaarheid en geduld. Want ook al lopen we soms vast in Italiaanse regeltjes en bureaucratisch moeras, we hebben elkaar, de zon, en het diepe besef dat we dit avontuur niet voor niets zijn aangegaan.
We blijven vol vertrouwen. Met een beetje hulp van boven, een beetje Italiaanse vasthoudendheid en een flinke dosis humor komen we er wel.
Trust in the Lord with all your heart and lean not on your own understanding.”
— Proverbs 3:5
Reactie plaatsen
Reacties
Geweldig…. Geduld hebben , maar dan lukt het ook!
Mooi, hoe alles toch goed komt.😘